Κύκλοι / Ιστορίες (2013)
alt

Η Ευρώπη του Ανθρωπισμού, αν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πια. Τα εκατομμύρια πεινασμένοι, άνεργοι, αυτόχειρες και φασίστες, δεν της επιτρέπουν πλέον να ναρκισσεύεται. Η βίαιη και φονική παρακμή του καπιταλισμού στις αρχές του 21ου αιώνα κάνει πολύ θόρυβο.

Για τον Πομμερά, δεν είναι η συλλογική ιστορία που αντανακλάται στις προσωπικές ιστορίες. Εκείνος προτείνει το ακριβώς αντίθετο: να διαβάσουμε τις προσωπικές ιστορίες ως συλλογικό δράμα. Οι πληγές της ψυχής και του σώματος μπροστά στους περίπλοκους και μεταφυσικούς μηχανισμούς της εξουσίας και του χρήματος παράγουν Ιστορία. Κάτοικοι της Ευρώπης του χτες και του σήμερα που θυμίζουν εξημερωμένα θηρία, με υπερτροφική σκέψη και απορρυθμισμένα σώματα εκφέρουν στερεότυπες φράσεις και στερεότυπες λέξεις: «πιστεύω στον εαυτό μου», «βασίζομαι στις δυνάμεις μου», «είμαι αισιόδοξος», «αισθάνομαι», «αγωνίζομαι». Λόγια που δεν σημαίνουν πλέον τίποτα. Το νόημά τους έχει λεηλατηθεί από αυτούς που κατέχουν την εξουσία της γλώσσας. Τις φράσεις αυτές δεν τις μιλάμε πια, μας τις μιλούν. Οι λέξεις αυτές εκφέρονται αποκλειστικά με μία επίσημη σημασία, φέρουν το επίσημο νόημα αυτών που τις κατέχουν και τις εμπορεύονται. Το επίσημο νόημά τους παράγει το τίποτα. Οι Κύκλοι/Ιστορίες είναι ένα έργο θλιβερό. Ωστόσο, - τι περίεργο! - στην περίπτωση του Πομμερά, ο όρος θλίψη περιγράφει το αντίθετο της κατάθλιψης.Η κατάθλιψη οδηγεί στην αδράνεια επειδή δεν περιέχει πνευματικότητα. Η θλίψη του Πομμερά είναι άκρως πνευματική και οδηγεί στην ενδοσκόπηση. Χαρίζει το πολύτιμο δώρο της παρατήρησης.Γεννά συνείδηση.

Ο Πομμερά γεννά σιωπές και κενά. Δεν μεταφράζει την ανεργία, την αλλοτρίωση, την τραγωδία των σχέσεων, τη βαρβαρότητα των πόλεων, σε καλλιτεχνικό γεγονός. Δημιουργεί επί σκηνής ένα σύμπαν με δικούς του νόμους, σκοτεινές περιοχές, αληθινά ανθρώπινα πλάσματα που ζουν, αναπνέουν και πονούν. Ο θεατής δεν καλείται να το αποκρυπτογραφήσει ούτε να το ερμηνεύσει, αλλά μόνο να το παρατηρήσει. Μετά το τέλος της ανάγνωσης ή της παράστασης και αφού παρέλθει ένα – πάντα απαραίτητο και πολύτιμο – διάστημα απόλυτης αμηχανίας, το κείμενο αρχίζει να επιδρά σιγά σιγά, σαν βραδυφλεγής εκρηκτικός μηχανισμός, στη συνείδηση του θεατή.

Οι Κύκλοι/Ιστορίες δεν περιέχουν καταφάσεις. Είναι έργο γεμάτο αποσιωπητικά, θαυμαστικά και ερωτηματικά, ζωντανός οργανισμός που δυναμιτίζει τα στερεότυπα πάνω στα οποία ακουμπούν οι βεβαιότητές μας και αναρωτιέται μαζί με ένα από τα πρόσωπα: «τι μας συμβαίνει στην πραγματικότητα.Μνημόσυνο του ανθρωπισμού, των “μεγάλων λέξεων» των ευρωπαικών θρησκευτικών συστημάτων. Σήμερα, όλες οι καταφάσεις, παρακάμπτουν τη συνείδηση, οδηγούν στη βία και αποκλείουν την παρατήρηση. Η εμπειρία επαφής με το έργο αυτό τα τελευταία δύο χρόνια, ήταν για μένα μία πορεία από την κατάθλιψη (στην οποία – μαζί με τη φτώχεια - συνειδητά έχει αποφασίσει να μας οδηγήσει μετά το 2010, το πολιτικό προσωπικό της χώρας μου), στο πένθος, και τελικά στη μυστική συνθήκη της θλίψης. Θλίψης, για τη λεηλάτηση των ανθρώπων και των λέξεων.



Γιάννης Λεοντάρης




ΚΥΚΛΟΙ/ΙΣΤΟΡΙΕΣ





ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ





Μετάφραση: Λουίζα Μητσάκου

Σκηνοθεσία-μουσική επιμέλεια-σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Λεοντάρης

Σκηνικά-κοστούμια: Θάλεια Ιστικοπούλου

Φωτισμοί: Μαρία Γοζαδίνου

Επιμέλεια αυτοσχεδιασμών / Viewpoints: Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αιμιλία Βάλβη

Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρία Παπαιωάννου



Ηθοποιοί:



Γιάννης Αναστασάκης

Ανθή Ευστρατιάδου

Ευθύμης Θέου

Μαρία Μαγκανάρη

Θέμης Πάνου

Παναγιώτης Παπαιωάννου

Ρεβέκκα Τσιλιγκαρίδου

Γιώργος Φριντζήλας



Παραγωγή: Θίασος Κανιγκούντα / Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ιδρύματος Ωνάση



Συνημμένα:
ΑρχείοΠεριγραφή
Access this URL (http://youtu.be/6WNpS0b0y2o)6WNpS0b0y2oΚύκλοι-Ιστορίες TRAILER
 
(πίσω)