Ο Άμλετ του Γιώργου Χειμωνά (2010)

alt

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΙΠΠΩΝ-KABΑΛΑΣ / ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. ΚΑΒΑΛΑΣ / ΘΙΑΣΟΣ «ΚΑΝΙΓΚΟΥΝΤΑ».

   
Ο ΑΜΛΕΤ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ
«ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΚΟΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ: ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Α.Π.Θ υπό την εποπτεία του Καθηγητή Σκηνογραφίας ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΒΕΤΤΑ.
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: ΚΟΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΒΙΝΤΕΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ:

ΛΥΔΙΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΚΑΝΑΡΗ
ΡΕΒΕΚΚΑ ΤΣΙΛΙΓΚΑΡΙΔΟΥ
ΑΝΘΗ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΟΥ
ΣΥΡΜΩ ΚΕΚΕ
ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Κεντρικό ερώτημα στον Άμλετ, μας λέει ο Χειμωνάς, δεν είναι μόνο το δίλημμα να ζεις ή όχι, αλλά το «πώς να ζεις». Μεγαλύτερη αγωνία, η αδυναμία να μιλήσεις «αυτόν εδώ» τον κόσμο, να  βρεις τρόπο να ζήσεις σε έναν κόσμο που «καμιά χρήση του δεν είναι καλή». Ο Άμλετ του Χειμωνά είναι «αναγκασμένος να ζήσει, καταναγκασμένος να πράξει (...) γίνεται παράφορα δύστροπος, εκδικητικός προς όλες τις κατευθύνσεις.»  Αυτή η όψη του ήρωα μας ενδιαφέρει. Δεν είναι πρόθεσή μας να δοκιμάσουμε άλλη μία ανάγνωση του σεξπιρικού πρωτότυπου. Μπαίνουμε μέσα στον Άμλετ - από το δρόμο που μας άνοιξε ο ίδιος ο Χειμωνάς -με την πρωτογενή συγκίνηση που γεννά το κείμενο μέσα από τους «ρυθμούς μουσικής και τους ρυθμούς ψυχής» που συγκινούν τον μεταφραστή. 

Μία ομάδα γυναικών κινείται διαρκώς γύρω από έναν άντρα. Άμλετ η ο Χειμωνάς- Άμλετ; Επιθυμούν να τους απευθύνει εκείνος τα λόγια του Άμλετ. Ο άντρας είναι «αναγκασμένος να τους μιλήσει, καταναγκασμένος να πράξει». Πρώτη η Γερτρούδη του ζητά: «-Παιδί μου. Άμλετ. Βγες από το σκοτάδι σου. Κοίταξέ μας.» Ακολουθούν οι υπόλοιπες: κάποιες του ζητούν το βλέμμα του, άλλες το λόγο του, άλλες τον βοηθούν να μιλήσει λέγοντας οι ίδιες τα λόγια του. Τα λόγια του Άμλετ πρέπει να ειπωθούν γιατί κάποιοι περιμένουν να τα ακούσουν. «Τώρα οι δυο μας. Τι άτιμος είμαι. Μηδενικό. Δεν είναι θαύμα αυτός ο θεατρίνος να καταφέρνει να κάνει υποχείρια τη ζωή του σε μια φαντασία (...) Τι παραπάνω θα έκανε αν είχε να παίξει εμένα;» Ιδού η ερώτηση της παράστασης: έστω ότι οι επί σκηνής θεατρίνοι «είχαν όλες τις αιτίες» του Άμλετ. Πώς θα μιλούσαν τους ρυθμούς ψυχής αυτού του κειμένου;  Η προσπάθεια γίνεται αγώνας, ο αγώνας γίνεται αγωνία σκηνικής επικοινωνίας ανάμεσα σε έξι γυναίκες και έναν άντρα. Οι γυναίκες λειτουργούν ως ηθοποιοί, ενδύονται τα πρόσωπα του σεξπιρικού κειμένου –άντρες και γυναίκες -, αλλάζουν διαρκώς προσωπεία προωθώντας το δράμα. Συγκροτούν δηλαδή τον κόσμο τον οποίο ο Χειμωνάς αποκαλεί «δράμα». Για τον Χειμωνά το δράμα αποσπά τον Άμλετ «από το χάος όπου ανήκει και τον χρησιμοποιεί στην κίνησή του». Οι γυναίκες λοιπόν: ένας ιδιότυπος Χορός που προσπαθεί να παρασύρει τον άντρα στη δίνη της επικοινωνίας. Ο Άμλετ δεν θα αποκτήσει ποτέ οριστικό περίγραμμα. Να πως ολοκληρώνει ο Χειμωνάς τον πρόλογό του στην έκδοση της μετάφρασης του Άμλετ: «...θέλω να σημειώσω πως η φράση του Άμλετ «τίποτα από μένα δεν φαίνεται», είναι η τελεσίδικη φράση που διατρέχει ολόκληρο το «Μυθιστόρημα», ο υπόκωφος μονόλογος του Τ».

Θοδωρής Γκόνης – Γιάννης Λεοντάρης

 
(back)