Γένεσις Νο 2 (2009)

alt

ΑΝΤΟΝΙΝΑ ΒΕΛΙΚΑΝΟΒΑ – ΙΒΑΝ ΒΙΡΙΠΑΕΦ

ΓΕΝΕΣΙΣ Νο 2

Μετάφραση (από τα γαλλικά) - Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης
Σκηνικά - Κοστούμια: Θάλεια Ιστικοπούλου
Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης
Φωτισμοί: Κορίνα Βασιλειάδου

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΛΑΜΑΣ
ΡΕΒΕΚΑ ΤΣΙΛΙΓΚΑΡΙΔΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΜΑΓΚΑΝΑΡΗ

Βοηθός σκηνοθέτης: Κορίνα Βασιλειάδου
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου : Γεωργία Μπούρδα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανθή Ευστρατιάδου, Ρομάν Ποζικίδης
Σύμβουλος μετάφρασης από το ρωσικό πρωτότυπο: Ρομάν Ποζικίδης

Ευχαριστούμε τον Κώστα Βραχνό και το Γιώργο Χατζηβασιλείου για τη βοήθειά τους στην επεξεργασία και την κατανόηση του κειμένου.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ – ΑΦΙΣΑΣ: ΝΤΙΝΑ ΜΟΡΙΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: ΜΥΡΤΩ ΑΠΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ: ΚΟΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΓΟΡΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ 80 ΛΕΠΤΑ

ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009

ευχαριστούμε τους κατοίκους του ΚΡΑΤΗΡΑ για εκείνη, την πρώτη φιλοξενία που μας χάρισαν.


ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ

«Άν πιστεύεις στο Θεό, αυτό δεν σημαίνει ότι και ο Θεός πιστεύει σε σένα.»

Το Γένεσις Νο 2, γραμμένο το 2004, είναι ένα παράδοξο κείμενο που συνδυάζει την παραδοσιακή δραματουργία με το πολιτικό θέατρο, το θέατρο-ντοκιμαντέρ, την επιστολογραφία, τον ποιητικό λόγο και το τραγούδι, για να επαναδιατυπώσει μεγάλα ερωτήματα. Αυτά ακριβώς που αποφεύγουμε: ο θεός λοιπόν, εμφανίζεται επί σκηνής για να μας ανακοινώσει ότι δεν υπάρχει. Τι απομένει ύστερα απ’ αυτό για να πιστέψουμε; Που βρίσκεται τώρα το χαμένο νόημα; Ο θεός βέβαια, έχει πεθάνει προ πολλού. Αυτό είναι ήδη γνωστό και επιβεβαιώνεται κάθε μέρα από το αίμα που κυλάει σήμερα κοντά και μακριά μας γιατί «το αίμα είναι σήμερα η πιο κατάλληλη μονάδα μέτρησης» όπως μας θυμίζει ο συγγραφέας. Ο θεός του Ivan Viripaev ενσαρκώνει κάθε θεότητα στην οποία ο άνθρωπος στη διάρκεια της ιστορίας του επιμένει να εκχωρεί απόλυτη εξουσία. Φαίνεται ωστόσο, πως αυτόν το θεό που επινοήσαμε και σκοτώσαμε, δεν τον έχουμε πενθήσει όπως του άξιζε. Γι’αυτό, σαπίζουμε μαζί του, εν ζωή ευρισκόμενοι. Γι’αυτό επίσης, στο σύμπαν του Viripaev, ο θεός επιστρέφει, ως φάντασμα, με το πιο ακραία κυνικό του πρόσωπο και μας πετά στα μούτρα τον ορθολογισμό του, τον ορθολογισμό μας, τον καθρέφτη δηλαδή του πολιτισμού που συστηματικά οικοδομήθηκε στο όνομά του εδώ και αιώνες στη Δύση και οδήγησε στις εκατόμβες των σύγχρονων πολέμων και στις εκατόμβες των ζωντανών-νεκρών στα διαμερίσματα-τάφους των απάνθρωπων μητροπόλεων. Ο θεός επιστρέφει χαιρέκακα, για να ανακοινώσει ότι «κανένα νόημα πια πουθενά, κανένας θεός δεν υπάρχει». Οι ήρωες του έργου εξεγείρονται απέναντι σ’αυτό το κατασκευασμένο σκιάχτρο και το μηδενισμό του, όχι για να εφεύρουν νέους θεούς αλλά για να διατυπώσουν την πιο απλή και αυτονόητη επιθυμία: να πάρουν οι ίδιοι επάνω τους την ευθύνη των πράξεών τους. Πρότυπο τους, η ανυπακοή της βιβλικής Γυναίκας του Λώτ. Πόθος τους, η ανυπακοή και η ατομική ευθύνη, με όποιο τίμημα, ακόμα και με τον κίνδυνο να μεταμορφωθούμε όλοι σε στήλες άλατος. Αυτό είναι προτιμότερο από το να σαπίσουμε, μας λέει η Αντονίνα Βελικάνοβα, συν-δραματουργός - αληθινή ή επινοημένη από τον Viripaev - του Γένεσις Νο 2. Για να αποφύγει το διδακτισμό, ο Viripaev γίνεται ο ίδιος ρόλος και αυτοϋπονομεύεται, σχεδόν αυτοκαταργείται, όπως και ο θεός του. Η αναζήτηση του νοήματος οδηγεί σε μία κατά πρόσωπο σχέση με την πραγματικότητα. Οδηγεί σε οδύνη. «Το νόημα είναι από μόνο του τραγικό» λέει επί σκηνής στο συγγραφέα η Βελικάνοβα. Η τραγωδία του νοήματος ωστόσο φαίνεται προτιμότερη από την τραγωδία της ανοησίας. Στα χνάρια του Αντονέν Αρτό, ο Viripaev επικαλείται τη «βοήθεια» της ψυχικής ασθένειας για να ελευθερώσει απόλυτα το λόγο και τη σκέψη του, μιλώντας μέσα από το κείμενο μιας ψυχασθενούς. Οι σκιές του Λακάν και του Νίτσε, ίχνη της γραφής του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Φίλιπ Ντικ, ο απόηχος της φωνής του Τομ Γουέιτς και πολλών άλλων καλλιτεχνών και στοχαστών, περνούν ως διάττοντες αστέρες μπροστά μας και αντικρίζονται μεταξύ τους στην προσπάθεια ανίχνευσης της έμπνευσης του Viripaev. Το Γένεσις Νο 2 οδηγεί σε νέες αναγνώσεις. Πόσο συνειδητά είναι αυτά τα διακειμενικά άλματα του συγγραφέα; Δεν ξέρω και δεν έχει σημασία. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι ο Viripaev δεν αρέσκεται σε μία ανώδυνη περιπλάνηση στη διακειμενικότητα καθώς δεν λειτουργεί ως διανοούμενος αλλά ως ένας βλάσφημος εν αγωνία. Ένας καλλιτέχνης της ανυπακοής και της συγκίνησης. Ρίχνει στη σκηνή κέτσαπ αντί για αίμα, ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει επικίνδυνα τη θέα του αίματος. Η παράσταση τον ακολουθεί.

Γιάννης Λεοντάρης

alt

Ηχητικό Σποτ

 
(πίσω)